Boz bir tepeden sana baktım bugün aziz şehir… Koyu bir koyda konuşlanmış yüreğin. Başını dumanlı yaylalara dayamış vaziyette sonsuz denizlere dalmışsın. Gözü yaşlı muzip bir çocuk gibi dalgalı ve de bulutlusun. Ne yazın belli ne de kışın… Dört mevsim yeşilsin. Fındık fındık bakışlarınla hep baharsın. Hüznün de sevincin de insana yaşama iksiri veren bir aşk gibi.

Oysa hırçın dalgalara inat denizin hep kara… Dereler gürül akıyor sana doğru. Haşin bir sesle homurdar vaziyette karışıyor suyu suyuna suların. Deniz tuzlu ve soğuk, dere ise bulanık ve karmaşık. İçindeki ağırlıklardan arınma pahasına sahili tokatlıyorsun habire. Yaylalardan kopup gelen çer-çöp ne varsa kenara ayırıyorsun böylece. Tıpkı benim gibi. Biliyorsun ki; ben senden bir parça değilim.  O kırılmış dal sana ait değil! Kapağı açık pet şişe senden değil! Eşini kaybetmiş terlik de…(!) Kanadı kırık bir martıyım sahillerinde.

Yağmurdan sonra berrak bir hava sarmalıyor dört bir yanını. Sahilinde yürüyorum çekirdek çıtlatarak. Banklarda oturup seyre dalıyorum denizi. Az ötede iki çocuk oynuyor kumsalında. Birinin elinde kürek, öteki oyuncak arabayı yanaştırıyor usulca kum tepesine. Boyuna masumiyet akıyor denizinden.

Ufuk çizgisine odaklanıyorum pür dikkat. Denizle göğün buluştuğu yerde takılıp kalıyorum. Sonra bulutlardan şekiller çiziyorum. Umut âleminde kulaç atıyorum böylece. Hafifçe yağmur çiseliyor. Gök birden bire gürlemeye, şimşekler çakmaya başlıyor. Hemen çareyi yakındaki kulübeye sığınmakta buluyorum. Kurşuni bulutlar çöküyor aniden. Kara denizdir diyorum kendi kendime, anı anına uymaz. Hırçın, dalgalı…

İnsanı da tabiatını bu denizden alıyor haliyle. Kızdı mı haşin ve sert, duruldu mu mülayim ve de şen şakrak! Dalgalıdır hayalleri. Anı yaşar ve anla bütünleşir. Barışıktır kendisiyle! Zekâsı kıvraktır, fıkrası turnayı gözünden vurur. Temeldir, Dursundur, Fadimedir… yurdumdan bir parçadır. Canlı bir renk, berrak bir kaynaktır.

Dalgınlığına kumsalında yürüyorum. Boyuna çalkalanan sularla dalga boyu hayaller kuruyorum. Martılar bir inip, bir havalanıyor. Göğün maviliğine süzülüp kayboluyorlar. Sonra bir balıkçı teknesinin motor sesi su sesine karışıyor.

Yüzümü yalayıp geçen rüzgarlara bırakıyorum umut dolu bakışlarımı.

Gel-gitler dalga boyu

Mevsim Temmuzdur, yazdır ve dahi kıştır. Sahillerinde martılar dolaşmaktadır yağmura inat…
Kuşlar kumlarda yemlenmekte… Koylarında minareler kol geziyor. Sahillerinde çivisiz ahşap mescitler konuşlanmış. Boz bir tepenin eteğine sisler inmektedir. Sisler ki;  boz tepeyi adeta yutmaktadır. Fındıklar dumandan bir elbiseye bürünmekte… Bulutlar yerle birleşmektedir.
Şemsiyeler güneşten değil, iri iri kumlara düşen yağmurdan korunmak için açılmaktadır. Sahil boydan boya sükûneti yaşıyor. Konuşan sadece dalgaların hışırtısı ve yağmurun sesi… Bir de yaz fırtınasının uğultuları…
Arada bir şimşekler çakmakta beynimin kaldırımlarında. Yer-gök inliyor. Ateş kıvılcımları korku saçıyor. Gök kararıyor. Gün geceleşiyor bir anda. Bardaktan boşanırcasına sular selleşiyor.

Hafif esen rüzgâr fırtınalaşıyor. Yağmur bir yönden değil, her yandan… Yaz bir anda sonbaharlaşıyor. Yapraklar sararmadan hızlı hareketlerle denize doğru savruluyor.

Kara bulutların haşinliğine inat, sahilde bir şemsiyeye sığınmakta kocaman yüreğim.

Ufuk çizgisinden gözlerimi ayırt edemiyorum. Sis görüş mesafemi frenliyor. Bu halet-i ruhiye ile depreşirken yerin kilometrelerce derinliğinden hislerimin depremleşen sinyalleri, Karadeniz gel-gitler yaşıyor boyuna.

Kabaran denizle birlikte sahillerindeyim işte. Arada bir güneş yüzünü gösterir gibi oluyor fakat tepesine iniyor bir bir kara bulutlar.

Ah! Güneşime engel bulutlar!…

Arkasından iniyor bardaktan  boşanırcasına yağmurlar. Sırılsıklam ıslanmak aşka delalettir yağmurda.
Aşk ki; sırılsıklam ruhlarımız geziniyor. Beden uçmuştur zaten. Hani bir şarkı vardır; ‘aşka davet ediyor yağmur’ şeklinde. Pek anlamam ya o ruhu kaybolmuş şarkı, türkülerden. Olsun gene de kelimeleri hoş geliyor yaralara.